[บทวิจารณ์ภาพยนตร์ของ HanCinema] Confession (of Murder) ของ Park Sihoo

ก่อน หน้านี้หนึ่งเดือน ตำรวจเกาหลีได้สรุปสำนวนโดยตั้งข้อกล่าวหา ว่าล่วงละเมิดทางเพศ กับนักแสดงเกาหลี Park Sihoo ซึ่งทำให้พวกเขาทราบว่าข้อกล่าวหานี้ สร้างความเสียหายแก่ ไอดอลชาวเกาหลี ดารา K ดราม่าคนดังกล่าวได้ปฏิเสธข้อกล่าวหาทั้งหมดที่มีต่อเขา ที่ยื่นฟ้องโดยนักแสดงสาวฝึกหัด และ สาธารณชนจะต้องรอคอยคำตัดสินของศาล ว่า Park จะมีชะตากรรมคล้ายกับ คำตัดสินเมื่อเร็วๆ นี้ของ Koh Young-wook, ที่ได้รับโทษ 5 ปี จากคดีข่มขืน และทำร้ายทางเพศผู้เยาว์หรือไม่

Park มีผลงานในละครเกาหลีหลายเรื่อง ("Cheongdam-dong Alice", "The Princess' Man", และ "Queen of Reversals" ซึ่งเพิ่งมีชื่อเสียงมาเพียงไม่นานนี้) และเพิ่งเล่นภาพยนต์เป็นเรื่องแรก "Confession of Murder " มันไม่ไช่การตั้งข้อหาฆาตกร กับเขาในชีวิตจริง แต่เป็นภาพยนตร์ที่น่าชมอย่างมาก แม้ว่าจะเป็นคำประชดที่น่าตลก แต่ด้วยหลักฐานที่เพียงพอสำหรับผม ที่จะชมภาพยนต์เรื่องแรกของ Park และบางทีอาจเป็นเรื่องสุดท้าย ของการแสดงภาพยนต์

ภาพยนต์ เรื่อง "Confession of Murder" ของ Jeong Byeong-gil เป็นประสบการณ์ที่ ยอดเยี่ยมอย่างมาก ระทึกใจตลอดทั้งเรื่อง จะเกิดอะไรขึ้นถ้าคดีฆากรรมนั้นหมดอายุความ เมื่อฆาตกรต่อเนื่อง ได้จัดแถลงข่าวเปิดตัวหนังสือเกี่ยวกับเรื่องนี้ ในเมื่อ กฎหมายไม่สามารถจะแตะต้องเขาได้ แล้วครอบครัวของผู้ที่เสียชีวิต จะรุ้สึกอย่างไร? แล้วจรรยาบรรณของนักสืบที่ตามไล่ล่าฆาตกรรมอย่างเจ็บปวดล่ะเป็นอย่างไร? เหล่านี้คือคำถามบางส่วนของผู้กำกับของภาพยนตร์ ที่สร้าวได้ดีขึ้นหรือแย่ลง จากภาพยนต์เรื่องที่สามของเขา เช่นเดียวกับแฟนคลับที่ไม่มีวันตายของเขา ที่ปฏิเสธที่จะเชื่อข้อกล่าวหากับใบหน้าอันหล่อเหลาของ Park ดังนั้นจึงยังมีการเผยแพร่ทางสื่อและสาธารณชน ของเรื่อง "Confession of Murder" เป็นการปฏิเสธที่จะละทิ้งเขา Lee Doo-seok (แสดงโดย Park) แสดงเป็นฆาตกรต่อเนื่องที่มีคุณสมบัติด้วยใบหน้าที่หล่อสมบูรณ์แบบของเขารูป ร่างที่เหมือนแกะสลักออกมา และรอยยิ้มที่มีเสน่ห์ ซึ่งเป็นสิ่งที่แท้จริงที่กล่าวได้ว่าภาพยนต์เรื่องนี้ ทำให้ยิ้มได้ อย่างพอใจเหมือนกับนำหนังสืออกมาจากชั้น

และในขณะที่ Lee กำลังอาบแดด ที่โดนจับจ้องโดยสื่อที่มองด้วยสายตาที่บิดเบือน และผิวเผิน คู่แข่งของเขา นักสืบ Choi แสดงโดย Jeong Jae-Yeong, ถูกมองเป็นที่รังเกียจ หลังจากที่เขาถูกชายคนหนึ่งทิ้งให้เขาอยู่กับความหวาดกลัว และกองเลือด ในครั้งสุดท้ายที่เขาได้เจอกัน ในฐานะที่เป็นสื่อ ที่ไล่ล่าเขา เพื่อขอความคิดเห็นและคำพูด นักสืบที่หัวแข็งและฟื้นคืนพยายามที่จะพิสูจน์ และ ฉีกหน้า Lee ถึงการที่ไม่สะทกสะท้านในการกลับมาเปิดเผยเรื่องราว

มัน เป็นจินตนาการทีน่าขยะขแยง ที่จะจินตนาการว่าถ้าปาร์คถูกพบว่ามีความผิด แฟน ๆ ของเขาจะยังคงอยู่ในความกลัวในตัวเขา เข่นเดียวกับ แฟน ๆ ของ Lee ในภาพยนต์เรื่องนี้ ในฉากหนึ่ง กลุ่มนักเรียนไฮสคูลที่มีลำโพงสวดมนต์ เอ่ยชื่อของเขาและปกป้องสิทธิของเขาจากข้อกล่าวหาว่าเป็นฆาตกร ราวกับว่า การฆาตกรรมของเขาเป็นเสน่ห์อย่างหนึ่งของเขา ด้วยใบหน้าที่ไร้ที่ติของเขาและร่างกายที่บึกบึนของเขา ผมสงสัยว่า แฟนคลับและสื่อจะปกป้องไอดอลของพวกเขาไปได้อีกนานแค่ไหน และใน Confession of Murder และ Jeong ทำเราได้พบคำตอบนั้น

เสน่ห์ของเรื่องนี้ คือสิ่งที่ผลักดันให้สื่อและประชาชนให้ความสนใจกับคดี ในขณะที่ นักแสดงนำอีกคนอาจเลื่อนเก้าอี้และเขย่า เขา แต่พวกเขาจะจับเขาหรือไม่? ฉันจะคิดว่าในหมู่แฟนคลับที่ชื่นขอบของ Park คงไม่มีใครคาดคิดว่าจะมี นักร้องและนักแสดงฝึกหัด ที่วางแผนให้พวกเขาเข้าไปอยู่ในสถานะ ที่เป็นโจทย์ที่ลึกลับของเขา ผู้หญิงที่ไม่เป็นที่รู้จักที่ดูเหมือนว่าจะพยายามทำตัวให้เป็นที่ชื่นชอบ ของผู้ชาย เพื่อล่อลวง ละเมิดจินตนาการเหล่านั้น ได้ถูกคิดขึ้น และบางคนจะถูกบังคับให้แก้ตัวให้อย่างสุ่มสี่สุ่มห้าโดยไม่คำนึงถึงความเป็น จริงหรือเรื่องโกหกที่เกิดขึ้นในคดี

ใน "Confession of Murder" Lee มีความพอใจในตัวเองเกินไปในการประกาศถึงการเป็นฆาตกรและบาปของเขา แต่มันเป็นที่ยอมรับว่า เขาพบเชื้อไฟที่จะขายหนังสือของเขาและทำให้ตัวเขามีชื่อเสียง ประชาชนรู้และเชื่อว่าเขาเป็นนักฆ่า แต่พวกเขาก็ยังคงยึดมั่นใน จิตนาการของพวกเขา และบูชา เขา (แต่มีไข่จำนวนไม่น้อยที่ถูกขว้างและแน่นอน ครอบครัวเหยื่อแสดงความไม่พอใจของพวกเขา); พวกเขายังปกป้องสิทธิของเขาอย่างชั่วร้ายเมื่อ มีการบอกว่าเขาอาจจะเป็นผู้ “บริสุทธิ์” ของคดีอาชญากรรม หรือ มากว่าที่จะมีความผิดฐานหลอกลวง

ภาพยนตร์ ได้มีฉากที่มีการอภิปรายอย่างจริงจังในเรื่องที่อยู่ในความสนใจและเวลาส่วน มากของเรื่องจะใช้เวลากับฉากนี้ (119 นาทีจาก 140) มุ่งเน้นไปที่การปรากฏตัวของตัวละครหลัก เช่นเดียวกับภาพยนตร์เกาหลีหลายเรื่อง 'กฎหมาย' ถูกยกเลิกที่นี่แม้จะไร้ผลโดยสิ้นเชิง นอกจากนี้ยังมีข้อจำกัดทางกฎหมายของกฎเกณท์ ตำรวจจะถูกแสดงเป็นสิ่งประกอบฉากและมีบทบาทน้อยมากท่ามกลางแวดล้อมด้วยสื่อ มวลชน

ใน ทำนองเดียวกันก็จะดูเหมือนว่าตำรวจเกาหลีสามารถทำได้ในคดีของ Park แค่ทำสำนวนส่งฟ้องไปยังอัยการ (แทนที่จะทำด้วยตัวของพวกเขาเอง?) ทำหน้าที่เหมือนตัวกลางที่อ่อนแอที่ทำหน้าที่ไม่มีวัตถุประสงค์เฉพาะอื่นนอก เหนือจากความรู้สึกคลุมเครือและคลุมเครือ ของคดี เนื่องจากปรากฏว่า 'ความยุติธรรม' เพียงแค่อาจจะปรากฎออกมาจากสื่อและปฏิกิริยาของประชาชนต่อคดีนี้ มากกว่าจากความรู้สึกชอบธรรมของความเชื่อที่ติดอยู่กับกฎหมายและถูกต้องตาม กฎหมาย

เช่นในคดีของ Park ที่ยังคงเป็นที่วิพากษ์วิจารย์ในหมู่แฟนๆ และสื่อ ดูเหมือนว่ามันเป็นสิ่งที่แปลกที่จะต้องพิจารณาภาพยนตร์เรื่องนี้ ตรรกะและความก้าวหน้าของมันคือแรงดีดกลับขึ้นมาโดยไม่สอดคล้องกัน อย่างไม่ถูกใจ และดูเหมือนว่าจะรวบรวมคำนิยามของภาพยนต์ว่า 'ความศรัธาที่น่าสงสัย' ของงานนี้ นอกจากนี้ยังเป็นที่ประหลาดใจ เรื่องที่น่าหมั่นไส้ และแม้จะเป็นเรื่องธรรมชาติที่ไร้สาระ ผู้ชมจะจดจำตลอดว่าจำเป็นที่จะต้องรู้มากขึ้นไปและที่มีผล และมีอิทธิพลต่อความรู้สึก

มันดูเหมือนว่าเราไม่สามารถที่จะละสายตาไปจากทั้ง คดีที่เกิดขึ้นจริงกับ Park หรือ เล่ห์กลในงานแสดงของ Lee และเสน่ห์ของเขาในหนังเรื่องนี้ และในขณะที่ภาพยนตร์เรื่องนี้ถูกสร้างให้ออกมาอย่างเรียบง่าย แต่ก็ยังไม่สามารทำให้เชื่อได้ทั้งหมดอย่างสิ้นเชิง ผมยังสงสัยว่าความจริงที่สะท้อนให้เห็นชิ้นส่วนของนิยาย ที่แสดงถึงร่มเงาและที่ระบายออกเล็กน้อย

credit : Coffeecon Cafein

[HanCinema's Film Review] Park Si-hoo's Confession (of Murder)

http://www.hancinema.net/hancinema-s-film-review-park-si-hoo-s-confession-of-murder--54930.html?utm_source=dlvr.it&utm_medium=facebook

Earlier this month the Korean Police concluded its investigation into the rape charges made against the Korean actor Park Si-hoo. In which they advised that charges be made against the Korean idol. The K-drama star denies the allegations against him by the trainee actress, and the public will have to wait on a verdict to find out if Park will be following a similar fate of the recently convicted TV personality Koh Young-wook, who will serve five years for raping and sexually assaulting minors.

Park has been involved in a number of Korea dramas ("Cheongdam-dong Alice", "The Princess' Man", and "Queen of Reversals" to name a few recent ones) and has only appeared in one actual film-"Confession of Murder". It made not be a murder charge against him in real life but the film is fascinating nonetheless as the disturbing irony of its premise was enough for me to watch Park first, and perhaps last, film performance.

Jeong Byeong-gil's "Confession of Murder" is a fantastically mind-numbing, yet strangely engrossing, experience. What if, after the statue of limitations on a murder case expires, a serial killer held a press conference to present a book on the subject? The law would be unable to touch him, but how would the families of deceased feel? And what about the detective who painfully pursued this megalomaniac? These are some of questions the film's director has asked, for better or worse, in this his third feature film. Just as many die-hard fans many refuse to believe the allegations against the gorgeous smooth face of Park, so to do the media and public in "Confession of Murder" refuse to forsake him. Lee Doo-seok (Park's character) seems anything but a serial killer with his perfection facial features, chiselled body and alluring smile, but that is exactly what claims to be in the film, grinning smugly as his book flies off the shelves.

And while Lee is basking in the warped and superficial gaze of the media eye, his rival, detective Choi played by Jeong Jae-yeong, watches on in disgust at the man who left him scared and bloody the last time they meet. As the media hounds him for comments and quotes, the stubborn and resilient detective tries to disprove and shame Lee's unabashed re-entry into the limelight.

It's a sick fantasy to imagine that, if Park was found to be guilty, his fans would still be in awe of him as Lee's fans are of him in the film. In one scene a group of high school girls with loudspeakers chant his name and defend his claim to be the murders, as if his killings are somehow apart of his allure, along with his flawless face and physical prowess of course. How far are fans and the media willing to got to protect their idols I wonder, and in "Confession of Murder" Jeong takes us there.

Fascination is what is driving the media and the public's interest in the case, as yet another idol may just slip off his high stool and tumble-but will they catch him as he does? I would imagine that among Park's adoring young fans there will no doubt be a few aspiring singers and actresses that could project themselves into the place his mysterious accuser, the unknown woman whom seems to embody the fantasy such aesthetically pleasing male idols tend to attract. Violated those fantasies have been though, and some might be compelled to blindly defend the man regardless of the fact or fiction that emerges from the case.

In "Confession of Murder" Lee is all too smug in his declaration of murder and sin. But it is in that very admittance that he finds the fuel to sell his books and prompt himself. The public know and believe him to be the killer, yet they persist in their idolising and worship of him (with but a few eggs been thrown and, of course, the victim's families expressing their disapproval); they even defend his claim to evil when it is suggested that he may be 'innocent' of the crimes or, rather, guilty of fraud.

The film places the debate firmly in the spotlight, and much of film's gruelling screen time (119 minutes going on 140) is focused on the main character's presence within that lime light. As with many Korean films, the 'law' has been heavily subverted here, even completely nullified. In addition to the legal parameters of the statue of limitations, the police are represented as props and possess very little power amidst the surrounding media circus.

Similarly, it would seem that all the Korean police can do with Park's case is suggest to the prosecution that charges be made (rather than making them themselves?), acting like a weak intermediary that serves no specific purpose other than a fuzzy and vague sense of due course. It would appear that 'justice' may just come in the form of the media and public's reaction to case, rather than from a righteous sense of faith attached to the law and its enactment.

As Park's case continues to be on the lips of fans and the media, it seemed strangely appropriate to consider this film. Its logic and progression is heavily tripped-up by mind-bending inconsistencies and it seems to embody the very definition of cinema's 'suspension of disbelief' at work. It is also, surprisingly, a sickeningly captivating affair and despite its nonsensical nature, viewers will be memorized throughout as the need-to-know-more infects and dominants the senses.

It seems that we are unable to take our eyes off either Park's real case or Lee's showmanship and allure in this film. And while the film does provide a very tidy, but still not entirely convincing, dénouement; I suspect that the reality that mirrors this piece of fiction will be one more shaded and less cathartic.

- C.J. Wheeler (chriscjw@gmail.com)

Confession of Murder thaisubtitle
แปลไทยโดย jay_mayz
ทำซับไตเติลโดย littleonion